Περί Μούσας

τη λέγαν Μαργαρίτα και δεν υπήρχε, ουδέποτε υπήρξε στη πραγματικότητα, μα την έβλεπα με το μυαλό μου να είναι πανέμορφη και να τρέχει στη παραλία γυμνή, και ερεθιζόμουνα σωματικώς και πνευματικώς να παρατηρώ την απόχρωση του δέρματός της την πορτοκαλιά και το φτιαγμένο από κάποια αρχαία διάνοια σώμα της να λικνίζεται στην άμμο

της έφτιανα και τραγουδάκια συχνά-πυκνά, ήταν άτεχνα και άτσαλα μα τα μουρμούριζα πάντα με χαμόγελο, και ντροπή μήπως και με ακούσει, τα τραγουδάκια πήγαιναν όλα κάπως έτσι: "Μαργα-ρί-τα, Μαργα-ρί-τα, κοί-ταξε-με δυο λεπ-τά ακόμα, Μαργαρίτα-Μαργαρίτα, δάκρυ-μες-το-χώμα" και αντιλαμβανόμουνα το παιδιάστικο της υπόθεσης μα δε με ένοιαζε, καθώς ήμουν ακόμα παιδί ούτως ή άλλως

τελευταία φορά που τσέκαρα, πάντως, την είδα τη Μαργαρίτα λιωμένη απ' τη 'ζα, να προσπαθεί να βουτήξει κάτι ψίχουλα από κάτι χοντρά περιστέρια στη πλατεία, δίχως μάτια και δίχως χείλη, να μη κατανοεί τίποτα, να μη χρειάζεται τίποτα

περπάτησα αργά μακριά από δαύτην, και σιγομουρμούρησα κάτι του στυλ: "Μαργαρίτα, Μαργαρίτα, σάλτα και πηδήξου", μη ξέροντας αν είχα ανακουφιστεί ή όχι.