Πολύ φιλοσοφία
γύρω απ το τίτλο
του "δημιουργού"
λες και
η δήθεν Τέχνη
δεν είναι απλά
ένα πρεζοπούτανο
που πρέπει να του
σκας τις μπάτσες του
όταν παρεκτρέπεται
μα
μια
θεότητα

Μ'αρέσει η ρομαντική
προσέγγιση
στο τίτλο του "δημιουργού"
"Ο Εραστής της Θεάς"
"Ο Ποιημένας"
με κάνει
να χαμογελάω

το θέμα βέβαια
συζητιέται
από τότε που ο Φλωμπέρ
είπε ότι
ακόμα και το σκατό
της καθημερινότητας
έχει
τη ποίησή του

Τι σε κάνει
να πιστεύεις
ότι αυτό που έφτιασες
σε χαρτί
καμβά
μάρμαρο
ξύλο
στο περφόρμανς σου
είναι
κάτι ανώτερο
απ' τη φωτιά
που σε καίει
να φτιάξεις
το τελευταίο
σκατό
του κόσμου;

Είναι πούστικια
η δημιουργία
και αν αφήσεις
τρίτους
να σου φουσκώσουν
τα μυαλά
έχασες ήδη
το παιχνίδι

να χαίρεσαι
όταν ακούς
ότι ζωγραφίζεις
μουτζούρες
ενώ ζωγραφίζεις
κόκαλα και άμμο
να χαίρεσαι
όταν ακούς
ότι γράφεις κούφια λόγια
ενώ γράφεις
για τη ζωή σου γενικώς
να χαίρεσαι
όταν ακούς
ότι σκαλίζεις εκτρώματα
ενώ σκαλίζεις
το παρελθόν σου

Να χαίρεσαι
όταν έστω
και μια ψυχή
ειλικρινά
θα υποκλιθεί
στο τίποτα
που παράγεις

και μετά
θα'ναι η σειρά σου
να
υποκλιθείς
και αυτό
θα σε κάνει
πιο αγνό
και απ' τη λάβα
που ξεχύνεται
απ' το κρατήρα
και καταναλώνει
πολιτισμούς
ακόμα και αν

αντί για φλόγα
μέσα σου καίει
η
Βροχή

Η λαομάνα θάλασσα φυσομανούσε και οι ομπρέλες έτριζαν και περίμεναν το κάτι να φανεί μέσα από μια ομίχλη ακαλαίσθητης ηλιοκαψούρας, μια θερμοκρασία που έλιωνε το αμόνι και σμίλευε το ατσάλι κατά βούληση, φτιάνοντας γλυπτά προς τιμήν του Ατρόμητου Άγνωστου Παραθεριστή.

Ο Λεγεών έφτασε στο μικροσκοπικό αναψυκτήριο και έσουρε μια καρέκλα προς το μέρος του. Ακούμπησε τη σακούλα στο μπλε ξεβαμμένο τραπεζάκι και έβγαλε από μέσα της ένα πακέτο καπνό και στα συνοδευτικά της χειροτεχνίας του, κλειδιά για το σπίτι, ένα βιβλίο του Μπουκόφσκι και λίγα κέρματα. Έγνεψε στο σερβιτόρο για να του φέρει τον γνωστό πλέον, γλυκό καφέ, τον πρώτο της ημέρας. Άρχισε να ξεφυλλίζει τον Μπουκόφσκι και έστριψε ένα τσιγάρο.

Οι γυναίκες άραζαν στις ξαπλώστρες σε σειρές, άφηναν τον ήλιο να τις χουφτώνει και ο Λεγεών αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να φορέσει μια προβιά από ακτίνες, που να λάμπει με χίλια χρώματα, και να τολμήσει το ίδιο. Ακύρωσε τον καφέ και παρήγγειλε μια μπύρα. Η σκέψη του καφέ του έφερε αναγούλα, μόλις συνειδητοποίησε το ότι οι γυναίκες απέναντί του σήκωναν τα πόδια στον αέρα, απαλά και βελούδινα, ξαπλώνοντας μπρούμυτα μπρος απ' την υγρή αντάρα δίπλα τους, ο αφρός τις τσίμπαγε γλυκά στη πλάτη και αυτές του το ανταπέδιδαν απλώνοντας την αλμύρα σε όλο το κορμί τους.

Διάβασε ένα ποίημα που είχε τίτλο "Ο θάνατος και η λευκή κόλλα", στη συνέχεια έκανε ένα διάλειμμα και προσποιήθηκε πως διάβαζε, κοιτώντας ανάμεσα απ' τις ξαπλώστρες, για κάποια άλλη κίνηση απ' τις γυναίκες. Η μία είχε πορτοκαλί μαλλιά και είχε σηκωθεί όρθια, κοιτώντας με γυρισμένη τη πλάτη προς το μέρος του την επιφάνεια των κοκκινομπλε χαλικιών που την περικύκλωνε. Αν αυτά τα κοκκινομπλέ χαλίκια μπορούσαν να έχουν μυαλό και γεννετηικά όργανα, θα υπήρχε απερίγραπτα πολύ υλικό για καταγραφή, σκέφτηκε ο Λεγεών. Ρούφηξε τη μπύρα του, διάβασε ακόμα ένα ποίημα με τίτλο "Φίλος-Μοντέλο" και στοίβαξε τα κέρματα στο τραπεζάκι. Ύστερα έβαλε τον καπνό και τα υπόλοιπα σύνεργα στη σακούλα, μετά το Μπουκόφσκι και μετά τα κλειδιά, και ακολούθησε τη φρέσκια καυτή πίσσα του δρόμου προς το σπίτι.

Μπήκε στο μπάνιο, έχεσε, ιδρώνοντας απελπιστικά. Σκέφτηκε να κάνει ένα ντους μα το απέφυγε, βαριεστημένα. Πήρε δύο μπύρες απ' το ψυγείο, μπήκε στο δωμάτιο του παιδικού του τίποτα, μισόκλεισε τη πόρτα, έστριψε άλλο ένα τσιγάρο, τράβηξε τη κουρτίνα, άνοιξε τη μία μπύρα και ρούφηξε μια καλή, και στο τέλος βάλθηκε να προσπαθεί να βρει κάτι για να γράψει.

Και αυτό είναι ό,τι κατάφερε προς το παρόν.

Ζογκλέρ

Το δάχτυλο πονάει
επειδή ο αναπτήρας
αρνείται να φωτίσει
το καπνό στην άκρη του χαρτιού
όπως οφείλει να κάνει.

Το κεφάλι τσούζει
επειδή απ' το μεσημέρι
γεύομαι το νέκταρ απ' το ποτήρι
αφημένος μόνος μου
στην μέση του πουθενά της τσιμεντούπολης.

Η ψωλή ταρακουνιέται
επειδή πάντα ακόμα και ο άσχημος ανήρ
θα έλκεται απ' την απλή αρχή
της σαρκός, προφανώς,
με πανέμορφες γυναίκες.

Η ψυχή γελάει υστερικά
επειδή σήμερα διαβάζω πάλι Μπουκόφσκι
και ασχέτως του τι παράγει ο καθείς
ακόμα μένω στην αρχή. στην εκίνηση
χελώνα τριχωτή
ας τρέξουν
οι κούνελοι
να κερδίσουν
το χρυσαφένιο
κουράδι
του
πάντα
μεις απλά
θα αράζουμε
και θα γελάμε
στην εκίνηση
μιας και κανείς
δε μας χάρισε ποτέ
τίποτα.