Στάθηκαν στην άκρη της
λεωφόρου,
η οποία και έμοιαζε να
πειραματίζεται με μάτια
από πορτοκαλί
και πορφυρένιες σιλουέτες
στο μισοσκόταδο,
στάθηκαν και παρατήρησαν
ο ένας τον άλλο:
αυτή είδε
έναν επιπόλαιο
τραμπούκο
που τα γαλάζια μάτια του
όσο κι αν γυάλιζαν
και φωτίζονταν παραπάνω, λες,
απ' τις σταγόνες τις βροχής,
δε μπορούσαν να κρύψουν τα σημάδια
εκείνα της πεποίθησής του
ότι το αύριο έχει ήδη πεθάνει
και μαζί του και εμείς.
αυτός είδε
μια γερασμένη νυφίτσα
παρφουμαρισμένη με
την ήττα και
μακιγιαρισμένη
με τα χρώματα του πολέμου,
ένα γέρικο σκαρί που
προσπαθούσε να προσφέρει σάρκα
λιωμένη στο κόσμο γύρω της,
για να κρύψει την ανάγκη της
να παύσει να αναπνέει.
δε μίλησε κανείς
και στη λεωφόρο τώρα πια
μόνο ανάσες γυροφέρνανε:
μα ύστερα κοίταξε ο καθείς τους
την αντανάκλασή του
στις λιμνούλες από νερό
που σχημάτιζε η βροχή στα πλακάκια
τα τσιμεντένια
αυτή είδε
ένα χάρτη από κακουχίες
και δρόμους και παραδρόμους
να μπλέκονται και να
σχηματίζουν εν τέλει κοντά
στο κούτελο,
το σύμβολο της αιωνιότητας
αυτός είδε
ουλές στα μάγουλα και στο πηγούνι,
χαρακιές στα δάχτυλα και
σημάδια από σβησμένα τσιγάρα στο στήθος,
μα παρ'ολ'αυτά,
η πλάτη του
δεν είχε ούτε το παραμικρό σημάδι,
καθώς ποτέ
δεν έτρεξε να φύγει
από καμία μάχη
σε αυτή τη ζωή.
