κεχριμπαρένια
ήταν
τα χείλη της
και κεχριμπαρένια
τα μάτια της,
και επίσης πρέπει κανείς να αναφέρει
ότι το σώμα της έφερνε βόλτες
σα φλόγα από κερί
κερί παλιό,
κερί πιστό, αληθινό,
που έσβηνε με τα δεύτερα
που περνούσαν,
σκεφτόμουνα
μόνο λεωφόρους,
σκεφτόμουνα
ότι πρέπει να λάβω το ρόλο
του νεκρού ζώου, το ψοφίμι,
η γούνα η ματωμένη
με τα εντόσθια
σε παρέλαση
κάτω από έναν
ήλιο
που διακρίσεις
δε κάνει ποτέ:
όταν το παρακάνεις
θα έιμεθα εκεί
να σε χτυπάμε φιλικά στη πλάτη,
και να σου μπήγουμε τα δάχτυλα
μέσα στα μάτια
γελώντας κοροϊδευτικά.
Κανένας
δε λογίστηκε τι
τον έκανε
να χάσει μια
μάχη
της ζωής-
και αυτό τους έκανε όλους
γεμάτους
πίτουρα
οχλαγωγίας,
νεκρές ευχές
και κεριά να σβήνουνε
πριν καν
προλάβουνε να ανάψουνε.
ό,τι τον έκανε
να πιει στην υγεία της ζωής,
πλέον του έδειχνε
με τη στάση του,
ότι τίποτα δεν έμενε στέρεο,
τουλάχιστον όχι παραπάνω
απ' όσα του γεμίζουν
το στομάχι
με ψεύδη
και πανέμορφες,
υπέρλαμπρες
δικαιολογίες.
