Ημέρες του Τίποτα

Είχε συννεφιά και ήταν όμορφα σήμερα,

μα θαρρώ πως κάθε μέρα είναι όμορφη

αν μπορείς να ελπίζεις για το αντίθετο απ' ό,τι έρθει εν τέλει,

ή καλύτερα,

να μην ελπίζεις για τίποτα απολύτως.

Οι άνθρωποι στη Πάτρα έμοιαζαν χάρτινοι,

επίπεδοι.

Τους τσαλάκωνε ο άερας

και μούλιαζαν με τη δροσιά.

Στη πλατεία είχαν διοργανώσει έκθεση

τρόφιμοι του ψυχιατρείου της πόλης.

Είχαν βάλει μεγάλες φωτογραφίες

δίπλα απ' το μεγάλο άγαλμα

ενός παππά

φωτογραφίες που έδειχναν

γριές και γέρους

με στραβωμένα πρόσωπα.

Περπατήσαμε, με την Αγγελική,

μακριά, προς τα κατώτερα επίπεδα της περιοχής.

το βράδυ γυρίσαμε στο σπίτι

και όλα ένιωθαν ζεστά

ακόμα και οι πιο υγρές περιοχές του μπάνιου

με χυμμένα νερά

από σπασμένους σωλήνες.

κατέβηκα για να πάρω μια μπύρα

και τσιγάρα, με όσα κέρματα μου βρίσκονταν.

Στο ισόγειο οι πρέζοι

χάλαγαν το κόσμο,

τσακώνονταν βάναυσα,

φώναζαν ο ένας στον άλλο

για ψέμματα και χαμένα λεφτά από νταλαβέρια.

Περπάτησα έξω απ' τη πολυκατοικία

και χάθηκα στα λιγοστά φωτάκια

του δρόμου.

Οι άνθρωποι είχαν φορέσει κοστούμια

μωβ και κόκκινα φουλάρια

μεγάλα τακούνια ή πεντακάθαρα σκαρπίνια,

ίππευαν άλογα από χρώμιο

και λαμαρίνες

που έκλαναν κατάμαυρα αέρια

και σου έξυναν το κεφάλι

με τον ήχο από

σκουριασμένους υαλοκαθαριστήρες.

Οι άνθρωποι ήταν βαμμένοι

σκουπισμένοι απ' όποιον ιδρώτα,

διεκδικούσαν την επιλογή στην ευχαρίστηση

και αυτό είναι το μόνο στο οποίο ταυτιζόμουν με αυτούς

αν και 180 μοίρες πιο ανατολικά.

Πλήρωσα τον περιπτερά

πήρα τη σακούλα στα χέρια μου

και κατευθύνθηκα πίσω, στο διαμέρισμα

ξέροντας πως τα πρεζόνια

ακόμα θα χτυπιούνται και θα φωνάζουν,

τα νερά στο μπάνιο

θα παραμένουν ζεστά,

δυο πράσινα μάτια

θα μου κάνουν τη χάρη να με κοιτάξουν έντονα

ερωτικά

και αυτό ακριβώς χρειάζομαι

τις μέρες αυτές της Ηρεμίας,

του Τίποτα.