Μερμηγκοφωλιά

Ο γιος του ερημήτη είναι ορατός
ξαπλώνει στο βρεγμένο γρασίδι
δίπλα απ' τη λίμνη
με τις πρασινόμαυρες σαλαμάνδρες
και δίνει και από μια χαρακιά
στο χέρι του
με μια κοφτερή πέτρα
κάθε φορά που χάνει μια προσευχή
προς έναν τεμπέλη Αρχιτέκτωνα
σιωπηλό μα χυδαίο στη κινησιολογία του,
μια τηγανιά από πέτρες και μπάζα
καθώς και μια δόση ωραιοπάθειας
σουταρισμένη απευθείας στη φλέβα

Κύκλοι που φτύνουν χρώματα

προσπαθούν να σε πείσουν ότι
είναι πεζοδρόμιο
και τα πλήθη που τρέχουν αγχωμένα
για να λάβουν μια σταγόνα
ευλογίας από το
κωλοσφούγγι της Θείας Χάρης
φωνάζοντας πως η εποχή
που ήσουν κάποτε μοναδικός
και όλη η φάρα μας μια περιπέτεια,
έχει περάσει προ πολλού
βήχοντας σκόνη
και προσπαθώντας να κάνουν
το κρασί
κάτουρο,
είναι τα

ίδια πρόσωπα
που θα φωνάζουν τρομοκρατημένα
όταν ανακαλύψουν
την
υπόγεια
κομπίνα
που μας
επιφυλάσσει
ένα κασόνι
και δυο-τρεις
σκώληκες
σαν
υπάκουοι συνομιλητές.

θα κάνουν κανόνα
ότι η ζωή μας είναι
τρία συμβολα
σε κόλλα αναφοράς
και ότι η μαγεία ενός απογεύματος
είναι το placebo
απέναντι στον ίδιο
σου τον εαυτό,
ένας

συνεχής
πόλεμος!

όπως το είδα τελευταία φορά
η ύπαρξή μας
είναι ένα έπος καταστάσεων
και η ζωή η ίδια,
η μεγαλύτερη πηγή μαγείας

θα πρεπε
να αρνηθεί κανείς
τα καλέσματα της ανάγκης
για να μάθει βιωματικά
πώς είναι
να ελέγχεσαι από
χορδές άλλου;

όπως το είδα τελευταία φορά,
αυτό το λέγανε "θρησκεία".