Σημειώσεις από μια σούρα

-Έχασες τα κίνητρά σου, μαλάκα
-Συγγνώμη;

σιχαινόμουνα τη φάτσα του. ήταν ασπρουλιάρικη και ξεδοντιάρικη και τη φιλοξενούσε ένα κοντόχτρου διαμετρήματος κωλόσωμα- μα ο χαρακτήρας του ήταν χειρότερος.

-Είπα: έχασες τα κίνητρά σου. Ή καλύτερα: τα έχεσες, δε τα' χασες. Τα' χεσες.
-Ω, σταμάτα πια.
-Μη μου λες τι να κάνω.

τα μάτια του ήταν δυο πινέζες στο απέραντο μαύρο του Όλου μα και πάλι όταν θύμωνε, οι κόρες του έλαμπαν σα τις δυνατότερες φλόγες τις προμηθεϊκές που εμφανίστηκαν ποτέ. Ψιλοφοβήθηκα, όπως πάντα.

-Δέκα σκαλοπάτια είσαι, ακούς; Δέκα. Ούτε καν εκατό. Δέκα! Γι'αυτό, βούλω και άκου.
-Δε μπορείς να μου μιλάς έτσι, ξες...
-Χα! Μπορώ να κάνω τα πάντα!

Κάπου κει σκέφτηκα το αδιανόητο- να ρωτήσω ποιος είναι. Με τυρρανούσε χρόνια και ένιωσα ότι έπρεπε να μάθω. Μια σκέψη που γέννησε τον εαυτό της εκείνα τα δεύτερα, πραγματικά- δε ξέρω γιατί δε το σκέφτηκα νωρίτερα, μα ξέρω. αυτός χαμογέλασε, μου φανέρωσε κάτι σπασμένους κυνόδοντες και ψιθύρισε πως

-Είμαι αυτός που γαμάει τα αστέρια και αυτός που γαμάει τους ωκεανούς, είμαι το υπόγειο με τα πιράνχας που ψοφάνε από έλλειψη οξυγόνου, καθώς και το βουνό με το πακέτο από κρανία, το δέντρο-Χριστός που έλκεται από το μουνί του φεγγαριού, είμαι το τσιγάρο σου καιε είμαι η μάνα σου που σε κοπάναγε χαστούκια όταν ήσουν μωρό!

ηρέμησα και άναψα ένα τσιγάρο.
επιτέλους κατάλαβα.
ο τύπος ήταν ακίνδυνος.