Ό,τι σε κάνει να ζεις

η Ιδέα του ότι Έχασες,
ο νους φέρνει βόλτες σε σκατόνερα,

δίπλα από λίγα βγαλμένα δόντια,
μια γαβάθα σκόνη,
κάτουρο σε γωνίες τοίχων,
πεποιθήσεις,
υποσχέσεις για ανάνηψη,


λίγο μακρύτερα,
κάπου μακρύτερα

κατοικοεδρεύει η ανάγκη,
κάπου μακρύτερα
θα υπάρχει μια φούχτα ανάσες,
θα υπάρχει μια υπόσχεση
καθώς
και ένας λόγος για να αναπνές,

είναι στιγμιαίο και φευγαλέο,
σχεδόν μηδαμινής υπόστασης,

μα θαρρώ πως δίχως αυτό,
ό,τι περπατάει στα δυο του πόδια

θα είχε γευτεί από νωρίς
τον τίτλο του
"αυτόχειρα"