4:44 = 284 και 2+2=5

[ Πάτησες το play; Εγώ ναι. Εσύ; Εγώ ναι. Εσύ; ]

-Πρέπει να γράψεις ρε μαλάκα. Εξ' άλλου, θέλεις να γράψεις! Δες και τη συννεφιά έξω. Γαμώ τις συνθήκες.
-Δεν είμαστε σε ταινία ρε ηλίθιε. Δεν πρέπει να γράφουμε μόνο όταν ο ουρανός είναι γκρίζος, η ψυχή μαύρη και τo κρασί κόκκινο.
-Λέγε ότι θες. Εγώ σου λέω ότι ειναι η τέλεια στιγμή. Το μομέντουμ.
-Οκ λοιπόν, βάλε το μομέντουμ στον κώλο σου γιατί έξω έσκασε μύτη ο ήλιος. Εγώ την κάνω.

Κι έφυγε. Το τι έκανε έξω είναι πρώτον βαρετό, δεύτερον κοινότοπο και τρίτον δεν σε αφορά. Όταν γύρισε όμως έκανε το καθιερωμένο του ψαχτήρι για φρεσκαδούρες και έπεσε πάνω σε ένα όνομα που πάντα παραδεχόταν αλλά ποτέ δεν είχε πραγματικά αφομοιώσει. Δύσκολες οι μουσικές του, περίεργο μουσικό μυαλό ο τύπος, τον παραδέχονται όλοι (politically correct αηδίες) αλλά λίγοι τον καταλαβαίνουν. To be honest. Δεν είναι και χαζός όμως, πάτησε το play. Για να μην το κουράζω το play πατήθηκε πολλές φορές στη συνέχεια, και μάλιστα με μια συγκεκριμένη συχνότητα. Κάθε 284 δευτερόλεπτα.

Συνειδητοποίησε ότι το μεσαίο νούμερο είναι το γινόμενο των δύο ακραίων. Άρχισε να πιστεύει ότι όλα είναι μελετημένα. Κάποια συμπαντική αταξία που κάνει τέτοια κομμάτια να σου φαίνονται ότι έχουν τις ρίζες τους σε αρχαίους αιγυπτιακούς συμβολισμούς και πυραμίδοειδείς αλγόριθμους. Σκέφτηκε τους Tool και ένα άρθρο που διάβασε για τους ρυθμούς στα τύμπανα. Έβρισε από μέσα τον εαυτό του για την μπετοβλακώδη σκέψη του κι άκουσε ξανά το κομμάτι. Άλλα 284 δευτερόλεπτα. Σκέφτηκε το άλλο, από τους άλλους. Ένα σύμπαν το δευτερόλεπτο. Μπα, εδώ είναι διαφορετική η φάση. Ένα σύμπαν σε 284 δευτερόλεπτα. Ούτε καν ολόκληρο, ένα μικρό σημείο του. Όχι και τόσο μεγάλο επίτευγμα αν σκεφτείς ότι οι άλλοι κάνουν πιο πολλά σε λιγότερο χρόνο. Έβρισε τον εαυτό του χειρότερα από πριν.

Σκέφτηκε ότι τις παραέβρισε τις σκέψεις του απόψε. Σκέφτηκε ότι ποτέ δεν είναι τόσο αυστηρός μαζί τους. Σκέφτηκε ότι ακόμα κι όταν οι σκέψεις του είναι πιο ξαμολημένες κι ελεύθερες, περιορίζονται από μόνες του σε κάποιο βαθμό. Σκέφτηκε ότι τώρα που τις κράζει συνέχεια, αυτές αντί να κουλουριαστούν στο σκατοκέφαλο του ταξιδεύουν ακόμα περισσότερο κι ακόμα πιο οδυνηρά. Σκέφτηκε ότι παρασκέφτηκε. Δεν μπόρεσε να κάνει κάτι γι' αυτό όμως. Κάτι ακούστηκε για μια παλιοβρωμιάρα. Για το πάτωμα. Για το παιδάκι του παρελθόντος και τα τσογλάνια του μέλλοντος. Για έναν ψυχάκια που κάθεται και κοιτάει τους άλλους αντί να ασχοληθεί με τα χάλια του. Μετά σκέφτηκε τα χάλια του. Όχι του άλλου, τα δικά του. Πω ρε μάγκα ψυχαναγκασμός. Άσε μας ρε φίλε που θα μας βάλεις να κωλοαγχωθούμε βραδυάτικα. Οι σκέψεις του του είπαν ότι "ήταν ωραία η σημερινή διαδρομή". Διαφώνησε μαζί τους πάραυτα.

Ωστόσο, ξαναπάτησε το play.